Cezveye benzeyeni
büyük ayı yıldızı, onun karşısında yan bir M harfi var ve ikisinin arasında
kutup yıldızı polaris… Kaybolduğunda ona bakıp yönünü tayin edersin. Bense
kaybolmak için bakıyorum yıldızlara. Birkaç saatliğine zahiride gezinmek,
onlara anlam vererek, mana yükleyerek.
Ve resim yapıyorum yıldızlardan; ağacımda yıldızdan, dağımda, sürü halinde uçan kırlangıç kuşlarımda, hatta tek katlı evimin yanından usul usul akan derem bile…
Biraz daha derinleşince bakışlarım, sen umut ol diyorum en parlaklarından birine, bir diğerine de sevinç… Belki sönecek olan belli-belirsiz ışığı gelenin tekine hasret diyorum, yanı başındaki ikizine de özlem. “belki sönecek olan” dedim ya, biliyorum aslında o hiç sönmeyecek. Sadece şekil değiştirecek hasret yıldızı ve türü değişecek özlemin. İnce ince yanacaklar içten içe… ve sen başını başını kaldırıp semaya baktığında; görmek için en çok çabayı hep o iki yıldız için sarf edeceksin.
Gece bitip güneş hayallerini alırken gün pahasına; aldırmaz, pek te umursamazsın doğan güneşe. Bilirsin günün gecesinde umut orada olacak sevinçle… ve hasretle özlemde… tabi kara kadife bulutlar tablonun üstünü örtmezse.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder