Ölümünden yedi yıl önceydi…
Takmak için mevsimi değildi. Ama ilk şharhonumdu ve köy için
hazırlanan valize konulması gereken en önemli şeydi benim için.
İlk O’na gösterecektim çünkü dedem’e.
Kendisiyle aynı dili konuşamayan bir torunu vardı. Yağmurun,
rüzgârın sesini aynı şekilde duyan ama duyduğu sesleri aynı şekilde ifade
edemeyen…
O’na bende senin gibi Çerkes’im dede demek isteyen, bunu O’nun
görebileceği yerlerde ayak parmaklarının üstüne çıkarak, tüm eline bulaştırdığı
mamursayı O’nun gibi üç parmağıyla yemeye çalışarak Çerkesliğini ispat etmeye
çalışan bir torun…
Evet takmak için mevsimi değildi. Ama dedemde bile daha önce
görmediğim, aklım sıra tam bir Çerkes olduğumun kanıtı olan bir şey vardı bende.
Oturup soluklanmadan, açıp valizi; en üstte duran, özenle
katlanan şharhonu alıp:
- Dede bak ne var bende dedim. Kaybettiği bir şeyi
bulmuş gibi parladı gözlerinin içi
- Wulan nerden buldun onu dedi. Sanki hep varmış
gibi cevap vermedim.
- Tam bilmiyorum sarmasını. Siz takıyor
muydunuz? Sen biliyor musun sarmasını? diye peşi sıra ekledim soruları.
Babaannemin kinayeli gülümsemelerine aldırış etmeden
- At üstünde bile sarardım dedi.
Ama saramadı, unutmuştu dedem.
Saramadı başına şharhonu ve o şharhon benimde hep omzumda
kaldı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder